Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Μια συλλεκτική έκδοση για ένα από τα παλαιότερα έθιμα του τόπου μας. Πλησιάζει η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής. Ένα σημαντικό θέμα που συχνά η κοσμική νοοτροπία δεν επιτρέπει σε πολλούς ανθρώπους να κατανοήσουν είναι η έννοια της νηστείας. Πολύ περισσότερο δε η νηστεία σε σχέση με τα μικρά παιδιά. Για να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής και της νηστείας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την παράσταση της Κυράς Σαρακοστής! Η κυρά Σαρακοστή είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο. Στην ουσία πρόκειται για ένα παιδικό ημερολόγιο, αφού η εν λόγω κυρία φτιαγμένη με ζυμάρι (συνήθως) έχει εφτά πόδια που αντιστοιχούν στις εφτά εβδομάδες της Σαρακοστής. Κάθε εβδομάδα λοιπόν έκοβαν ένα ποδαράκι (...και τις μέρες τις μετρούσαν / με τα πόδια της τα επτά / κόβαν ένα τη βδομάδα / μέχρι να έρθει η Πασχαλιά) και έτσι υπολόγιζαν πόσος καιρός απομένει μέχρι την Ανάσταση. Η κυρά Σαρακοστή ήταν το ημερολόγιο των παιδιών. Έπαιρναν μια κόλλα χαρτί και σχεδίαζαν μια γυναίκα. Δεν της έκαναν στόμα γιατί συνέχεια νήστευε και τα χέρια της ήταν σταυρωμένα γιατί όλο προσευχόταν. Είχε 7 πόδια, τις 7 βδομάδες της Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν και ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σαββάτο. Στη Χίο το έβαζαν μέσα σε ένα ξερό σύκο ή σε ένα καρύδι και όποιος το έβρισκε πίστευαν πως θα ήταν καλότυχος. Αλλού την έκαναν πάνινη και τη γέμιζαν με πούπουλα. Στον Πόντο έπαιρναν μια πατάτα ψημένη ή ένα κρεμμύδι, έμπηγαν 7 φτερά κότας, το έδεναν στο ταβάνι και κρεμόταν όλη τη Σαρακοστή. Κάθε βδομάδα έβγαζαν και ένα φτερό. Οι εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ παρουσιάζουν μια πρωτότυπη νέα έκδοση, που βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν την πνευματική αξία και το νόημα της νηστείας. 

Κείμενο και επιμέλεια: Ακριβή Λαζαρινή & Ελισάβετ Σπύρου εικονογράφηση: Νίκη Λεωνίδου. 

 ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΜΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ!

Ἑσπερινός Kυριακῆς τῆς Συγχώρεσης



Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)


Στὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔχουμε φτάσει στὸ κατώφλι τῆς Σαρακοστῆς. Ἀρχίζουμε νὰ προχωρᾶμε κατὰ μῆκος ἑνὸς δρόμου ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ Γολγοθᾶ· οὔτως ὥστε μιὰ μέρα, στὸ τέλος τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, θὰ βρεθοῦμε νὰ στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Ἑσταυρωμένου –ποὺ σταυρώθηκε γιὰ χάρη μας, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ καθενός μας. Ξεκινᾶμε ἕνα ταξίδι τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ τελειώσει μὲ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ μᾶς συγχωρέσει, καὶ νὰ μᾶς πεῖ, «Πορεύεσθε ἐν εἰρήνῃ». Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε νὰ συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.

Συγχωρῶ δὲν σημαίνει ξεχνῶ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ, ἀλλὰ ἐπωμίζομαι τὸ βάρος τῆς ἀδυναμίας ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, ἤ μερικὲς φορὲς τὸ κακὸ ἑνός ἄλλου ἀνθρώπου. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε». Καὶ αὐτὰ τὰ φορτία εἶναι πολὺ συχνὰ ἡ ἀποτυχία τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς κλήσης μας· ἡ ἀνικανότητά μας ν’ ἀγαπᾶμε, νὰ ἀποδεχόμαστε, νὰ ὑπηρετοῦμε, νὰ βοηθᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν Θεό. Ἔτσι ἄς κρίνουμε τὴν ψυχή μας, τὴ ζωή μας· νὰ κρίνουμε δίκαια καὶ τίμια, καὶ νὰ ζητήσουμε συγχώρεση ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ - αὐτὸ ὑπὸ μίαν ἔννοια μᾶς φαίνεται τόσο συχνά πιὸ εὔκολο ἀπὸ τὸ νὰ ζητήσουμε συγχώρεση ἀπὸ τὸν πλησίον μας. Ἀλλὰ ἄς ζητήσουμε συγχώρεση ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουμε προσβάλλει μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν βοηθήσαμε στὸ ταξίδι τους πρὸς τὸν Θεό. Εἴμαστε όλοι ἀδύναμοι, ὅλοι χρειαζόμαστε στήριξη. Στηρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Ἤ διαλέγουμε αὐτοὺς ποὺ θέλουμε νὰ στηρίξουμε, ἐπειδὴ τοὺς συμπαθοῦμε, ἐπειδὴ τὸ νὰ τοὺς στηρίζουμε εἶναι γιὰ μᾶς χαρά, ἐπειδή αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ἐπίσης ἀνταποκρίνονται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, ἀπὸ φιλία;

Ἄς στραφοῦμε στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς συναντήσουν σήμερα κατὰ πρόσωπο, καὶ ὅταν ποῦν «συγχωρέστε με» ἄς ἀναρωτηθοῦμε: «Τί ἔχω γιὰ νὰ συγχωρεθεῖ;» Καὶ νὰ ὑποκλιθοῦμε μπροστὰ στὸ ἄλλο πρόσωπο καὶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, διότι ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς ὑπῆρξε γιὰ τοὺς ἄλλους φῶς στὴν πορεία του πρὸς τὸν Θεό, στήριγμα σὲ στιγμὲς ἀδυναμίας;

Ἄς ἀρχίσουμε τώρα τὴν πορεία μας πρὸς τὸν Γολγοθά, ἔτσι ὥστε ὅταν σταθοῦμε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸν Χριστὸ νὰ μὴν εἴμαστε σὰν τὸ πλῆθος ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἤλπισαν ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ κατέβει ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ ὅτι θὰ εἶναι εὔκολο νὰ γίνουν μαθητές Του. Ἄς σταθοῦμε στὸ πλῆθος ὅπως στάθηκε ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης. Καὶ ἄς μὴ βροῦμε σοβαροὺς λόγους γιὰ νὰ μὴν συγχωρέσουμε.

Θυμᾶμαι ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε «μπορῶ νὰ συγχωρέσω κάθε ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει ἁμαρτήσει ἀπέναντι μου, μπορῶ ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἀγαπῶ, ἀλλὰ μισῶ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ». Καὶ σκέφτηκα κάτι από τὴ ζωὴ ἑνὸς ἁγίου, ὅπου ἕνας ἱερέας προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τιμωρήσει αὐτούς ποὺ Τὸν πρόδωσαν μὲ τὴν ζωή τους, ἄν ὄχι μὲ τὰ λόγια τους. Καὶ ὁ Χριστὸς παρουσιάστηκε σ’ αὐτόν καὶ εἶπε: «Ποτὲ νὰ μὴν προσεύχεσαι γιὰ τὴν τιμωρία ἤ γιὰ τὴν ἀπόρριψη ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου. Ἄν μόνο ἕνας ἁμαρτωλὸς ὑπῆρχε στὸν κόσμο, θὰ διάλεγα νὰ ἐνδυθῶ ξανὰ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, καὶ νὰ πεθάνω ξανὰ ἐπάνω στὸν Σταυρὸ μόνο γι’ αυτὸν τὸν ἁμαρτωλό.»

Εἶναι αὐτή ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν ἄλλο; Εἶναι αὐτὴ ἡ στάση μας στὸν ἀπέραντο κόσμο, τόσο τραγική, τόσο κακή, καὶ τόσο γεμάτη ἀπὸ πόνο στὴν ἀναζήτηση της γιὰ ὁλοκλήρωση, γιὰ πληρότητα; Ὁ Θεός θὰ συγχωρέσει – ἄς συγχωρέσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Καὶ νὰ θυμᾶστε, ἄν δὲν συγχωροῦμε τὸν ἀδερφό μας, δὲν εἶναι μόνο αὐτός ποὺ φεύγει μὲ πόνο καὶ δάκρυα στὴν καρδιά του, ἀλλὰ ἐμεῖς εἴμαστε πληγωμένοι, διότι ἄν δὲν συγχωροῦμε, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν θεραπευόμαστε. Τὸ κακὸ ποὺ συνέβη σ’ ἐμᾶς παραμένει σ’ ἐμᾶς, βλάπτοντας τὴν ψυχή μας, καταστρέφοντάς μας.

Ἄς μάθουμε νὰ συγχωροῦμε, ἔτσι ὥστε οἱ ἄλλοι νὰ μποροῦν νὰ θεραπευθοῦν ἀλλὰ νὰ μποροῦμε καὶ οἱ ἴδιοι νὰ θεραπευθοῦμε. Ἄς προσευχηθοῦμε τώρα μαζί, μὲ μιὰ ψυχή, μ’ ἕνα νοῦ· καὶ ὅταν θὰ ἔρθουμε νὰ γονατίσουμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου, νὰ στραφοῦμε ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλο ἕτοιμοι νὰ συγχωρεθοῦμε καὶ νὰ συγχωρέσουμε, μὲ ὅποιο κι ἄν εἶναι γιὰ μᾶς τὸ τίμημα. Ἀμήν. 
πηγή
Άλλοι μετράνε χρήματα στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς τους.
Άλλοι μετράνε ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα στις ντουλάπες και στα συρτάρια τους.
Άλλοι μετράνε πτυχία.
Άλλοι μετράνε τρόπους και χρόνο διασκέδασης.
Άλλοι μετράνε ακίνητα, κότερα, αμάξια....
Μετράνε, μετράνε, μετράνε, κάθε λογής κοσμικές "επιτυχίες" και "συμφέροντα", με ημερομηνία λήξης στην καλύτερη περίπτωση και επιζήμιες και ψυχολέθριες στην χειρότερη!
Κι όλα αυτά γιατί;
Στην Αιωνιότητα, τίποτε από αυτά δεν θα υπάρχει!
Άδικα τόσο μέτρημα! Ματαιότης, ματαιοτήτων...
-Μέτρησε τον Θεό, γιατί μονάχα Αυτός είναι Αιώνιος!